grudzień 2019
KUKU!
Nie wiem jak do tego doszło, ale udawało mi się do tej pory omijać to miejsce. To chyba kwestia jego popularności, taka “Mekka” fotografów ślubnych… Nie chciałam zrobić kolejnej sesji od linijki.
Ale tak naprawdę to chyba po prostu się bałam. Że nic nowego nie wymyślę, że ktoś mi powie: “kopia”. No cóż. Ze swojej strefy komfortu i tak już dawno wyszłam. Raz kozie śmierć. Odważyłam się.
1 grudnia. Większość ludzi nigdy nie zdecydowałaby się na sesję o tej porze roku. Aura jesienna, temperatura typowo zimowa. Generalnie nieprzyjemnie i nikt normalny z domu nie wychodzi.
Na szczęście trafiłam na ludzi równie szalonych i odważnych jak ja. Wystarczyła krótka rozmowa, kilka zdjęć na zachętę i tak oto znaleźliśmy się o tej dziwnej porze roku w jednym z najbardziej ponurych miejsc lubelszczyzny, skąpanym na dodatek w szarym słońcu. No nie mówiłam? Brawo my!
Nie wiem, co spodziewacie się zobaczyć pod tym opisem, ale jeśli macie już przed oczami wyobraźni ponure ujęcia, to muszę Was szybko wyprowadzić z błędu. Mrok, szarość i zimno potrafią nas czasem przytłoczyć, ale na pewno nie dotyczy to tej dwójki. A na pewno nie wtedy, gdy są obok siebie.
W całej tej sesji zobaczycie tylko jedną poważną minę – dosłownie – jedną. O ile w ogóle przebije się ona przez inne. Klimat tej sesji wbrew pozorom był bardzo daleki od mroku.
To nie jest pierwsza taka sytuacja, kiedy w trakcie sesji szczęście moich bohaterów wymyka się spod kontroli. I powiem Wam szczerze, że takie chwile lubię najbardziej. Kiedy prawda wyłazi na wierzch, nie ma ściemy. Aparat kocha prawdę. Ja też.
Mam nadzieję, że każdy, kto czyta te dyrdymały, choć raz w życiu poczuł lub poczuje to szczęście, o którym mowa. Raz. Tyle wystarczy. I żebyście byli co najmniej tak szczęśliwi jak oni 🙂
A wracając do moich obaw, sami oceńcie. Ale po dłuższym namyśle wydaje mi się, że każda historia, każde uczucie, jest inne. I właściwie prowadzi to tylko do jednego – nie da się zrobić dwóch takich samych sesji. Choćby nie wiem co.
